Gökhan Yorgancıgil

Lost

Dönüp durmakta olan Lost geyiklerine bir tane de ben ilave etmiş olayım: “Düşmekte olan bir uçakta ateist yoktur” derler. Oceanic 815’te de yokmuş meğer. Altı yıl boyunca doğrudan bir gönderme yapmadan, dolaylı göndermelerle okültizm, paganizm, babil, mısır, tevrat falan derken “olayda” yani düşmekte olan bir uçak gibi “May Day! May Day!” diye bas bas bağıran bir dizide ateist kalınamazdı! Senaryo yazarlarının seyirciyi aptal yerine koymaktan kaçınmaları gerektiği söyleniyor her zaman. “Deus Ex Machina”; yazmakta olduğu öykünün içinde boğulup çarenin -örneğin karakterin ter içinde yatağında sıçrayıp “meğer rüyaymış!” demekte bulunması  gibi durumları ifade etmek için kullanılan bir terim. Nihayete eren Lost dizisi “Deus’a” sığınarak imana gelmiş oldu. (mu?) Ada metaforu üzerinden bir fantazya, paralel evrenler ve zamanda yolculuk üzerinden bilimkurgu falan derken kendimizi Araf, Cennet, Cehennem kavramlarının ortasında buluverdik. Hem de son on beş dakikada! “Neden altı yıl boyunca, adanın bir yerinden bir yerine koşuşturup duran insanları izlerken doğrudan ve dolaysız bir “Tanrı” kavramı yoktu?” şeklinde de bir soru sorabiliriz. Gerçi gene de pek “var” denemez ama! İlk kez, haç, davut yıldızı, hilal, şiva, buda sembollerini dolaylı değil doğrudan olarak gözlemledik. Yine ilk defa ölüm kavramı üzerinde de “Sır Kapısı” tadında durduk! Oceanic 815 altı yıl boyunca düşmekte olan bir uçak mıydı? Bu uçağı ancak Tanrı mı kurtarabilirdi? Öykü o kadar çok karışmış mıydı ki bu düğümü çözse çözse Deus Ex Machina çözerdi? Yoksa önceden tasarlanmış bir plot, bir bütünsel öykü yok muydu? Yoksa bu dizi bir “akıllı tasarım” değil de seyirci-fan-reyting üçgeninde şekillenen evrimsel bir öykü müydü?